Քանիցս ասել եմ` Արցախի շուրջ ստեղծվածը համայն հայության և ողջ աշխարհի ամոթն է, քաղաքակրթության պարտությունն է բարբարոսներին։

Նոր մի ուշագրավ լուր ստացա արտերկրում ապրող մեր հայրենակցից: Ըստ նրա՝ հունիսի 1-ին, Քիշնևում կայացած հնգակողմ հանդիպումից անմիջապես հետո, Էմանուել Մակրոնը շտապել է օդանավակայան և օդանավից վրդովված զանգել ՀՅԴ բյուրոյի անդամ, Ֆրանսիայի հայկական կազմակերպությունների համակարգող խորհրդի համանախագահ՝ Մուրադ Փափազյանին: Զրույցը շատ կարճ էր. ըստ աղբյուրի Մակրոնը Փափազյանին ասել է, որ այլևս չի պատրաստվում նման հանդիպումների մասնակցել, քանզի միայն ինքն է շահագրգրված եղել Արցախի և արցախցու ապագայով, իսկ մնացածի մոտ (Շոլց, Միշել, Ալիև, Նիկոլ) գրեթե նույն մոտեցումն է առ այն, որ Արցախը Ադրբեջանի անբաժանելի մասն է:

Դանթեի «Աստվածային կատակերգությունում» կար Դժոխք, Դրախտ և Քավարան, որոնց դարպասների մոտ դիմավորում էին հրեշտակապետերը և, ըստ իրենց ապրած կյանքի, համապատասխան վայր ուղարկում հոգիներին։

Չեմ զարմանա, եթե պարզվի, որ Ադրբեջանը գումարներ է ծախսում ԵԽԽՎ-ում՝ հայամետ բանաձևեր ընդունելու համար։

Ոչ մի թիզականությունը ճոխություն է, որ ամեն ազգ չի կարող իրեն թույլ տայլ:

Քիչ առաջ ինձ հետ կապ հաստատեց ՔՊ-ական իմ աղբյուրը և հայտնեց հետևյալ ուշագրավ տեղեկությունները:

Մարդը բերան բերան ասում է, որ Շուշին՝ Շուշա քաղաքն է: Բայց սպաները շարունակում են նրան ենթարկվել:

Երբ Արմեն Գրիգորյանը դատարանում մահացավ, դա մեծ շոկ և դժբախտություն էր: Սկզբում շատ քչերն էին գիտակցում, թե որքան կարևոր էին Արմենի հակաիշխանական գործունեության, հռետորաբանության, ապաքաղաքականության և էմոցիոնալ մոտեցումների սահմանափակումն ու կասեցումը իշխանությունների համար, քանի որ ինչ-ինչ, բայց «ինֆորմացիոն հասարակության» կառավարման տեխնոլոգիաներին նրանք լավ են տիրապետում և նաև հասկանում դրա կարևորությունը սեփական իշխանության վարկանիշի և անվտանգության տեսանկյունից, ինչպես նաև դրա չկասեցման ռիսկերն ու ձնագնդի էֆեկտը:

44-օրյա պատերազմի օրերին, երբ Նիկոլը հանդիպեց արտախորհրդարանական ուժերի հետ, ես գրեցի, որ սա ինքը պատեհ առիթով օգտագործելու է ընդդիմության հետ պատասխանատվությունը կիսելու համար: Ավելին, ես այն ժամանակ էլ կարծում էի, որ արտախորհրդարանական ուժերը չպետք է այդ հանդիպումների գաղտնիքը պահեն, պետք էր այն ժամանակ բացահայտել այդ հանդիպումների բովանդակությունը, որ այսօր Նիկոլն իրենց մեջքի վրայով չփորձեր ջրից չոր դուրս գալ:

Համառությունը վատ չէ, եթե վերաբերում է համազգային շահերին, բայց մեզանում համառության առնվազն տարօրինակ այլ դրսևորումներ կան, այդ թվում՝ նեղ գերատեսչական: Մի օրինակ՝ ՍԴ-ում քննվող ցանկացած օրենքի առնչությամբ ԱԺ-ի ներկայացուցիչը, արդեն «բարի» ավանդույթի ուժով անվերապահորեն «հիմնավորում է», որ հրաշալի օրենք են ընդունել, որևէ խնդիր չի կարող լինել: Ի դեպ, սա տիպիկ հայկական պրակտիկա է, որևէ այլ երկրում այսպիսի երևույթի չեք հանդիպի: